امروز سال سوم هجرت را در تقویم مجسم می‌کند. همان سالی که در نیمه رمضانش ماهی از بنی هاشم طلوع کرد تا خانه امیرالمؤمنین(ع) و فاطمه(س) را میزبان قدوم مولود مبارکی به نام حسن(ع) کند. مولودی که سبط اکبر پیامبر اکرم(ص) باشد و مدینه را غرق نور وجودش کند.
امروز حسن(ع) می‌آید تا کرامت معنای دیگری به خود بگیرد و کریم بودن به تجسم عینی و حقیقی برسد.
وقتی از خود امام پرسیدند، چرا هرگز سائلی را ناامید برنمی‌گردانید؟ فرمودند: «من هم سائل درگاه خداوند هستم و می‌خواهم که خدا مرا محروم نسازد و شرم دارم که با چنین امیدی سائلان را ناامید کنم. خداوندی که عنایتش را به من ارزانی می‌دارد، می‌خواهد که من هم به مردم کمک کنم».
اگر امام مجتبی(ع) را کریم اهل ‏بیت(ع) می‌‏خوانند، بدان جهت نیست که دیگر امامان معصوم(ع) از این صفت برخوردار نیستند، بلکه از آن است که این صفت در وی به تمامیت و کمال رسیده است و امام حسن(ع) در ظهور و بروز کرامت، پیشی گرفته است. به زبان دیگر، امام، در تجلی صفت کرامت و بزرگواری خداوند آنچنان آیینه‎‌‏داری می‌‏کند که سزاواری این اسم اعظم را یافته است.
و حال در نیمه ماه میهمانی خدا، به یمن قدوم کریم اهل بیت(ع) خوان نعمت گسترده‌تر شده تا همگان از کرامت حسنی متنعم شوند.
 با میلاد اوست که ستاره‌‏ها در بخشندگی کرامت او تکثیر می‌‏شوند و آفتاب، در شب‌های تاریک رخنه می ‌کند تا پرده پوش نورانیت جمال او باشد. او وارث امامت علی(ع) و رسالت پیامبر اکرم(ص)  است که با حضورش همه جاده‌ها به صراط مستقیم و سعادت ابدی ختم می‌شوند.
اوست که پیغمبر(ص) در وصفش فرموده است: «اگر قرار بود عقل در شخصى مجسّم گردد آن شخص حسن بن على(ع) بود».
از بزرگواری کریم اهل بیت(ع) به دور است که هنگام نیاز و حاجت کسی، کرامت خویش بپوشاند و در انعام و اکرام به او بخل ورزد. پس دست التماس ما و دامان کریمانه او!...
میلاد سراسر کرامت و برکت امام حسن مجتبی(ع) فرخنده باد.